A Seed In Me: A Seed of Light / Ένας Σπόρος από Φως

The blog's title is short for "You planted a seed in me", referring to a visionary experience of a gigantic sprouting seed that occurred while I was living on the Greek island of Syros ten years ago, both suggesting the seed-like properties of the soul and announcing the onset of a new cycle. Back then I was still unacquainted with the spiritual tradition of the Q'ero indians of Peru - the modern-day descendants of the Inka - according to which in every human being and in the center of our heart region lies dormant a Seed of Light (Inka Seed) which slowly grows into maturity passing through the seven levels of psycho-spiritual development.
This seed, like a gift as yet unopened, and like an unexplored treasure represents here an attitude of openness - seeing the world and all of Life as if for the first time - and a newly established sense of sacredness.

"A Seed in Me" is the online counterpart of the art exhibition that will take place in Thessaloniki this Easter, (21 April through 02 May 2013), which has a naturalistic approach, promoting our connection and fine-tuning with Nature, mainly through the identification of plant species. By carefully observing and beginning to distinguish among the forms and patterns of the almost endless variety of plant species, we move closer to the idea of uniting with everything. In the beginning our minds are full of preferences and dislikes, but soon we obtain the ability to recognize beauty and its divine inspiration in everything. It is actually an awakening experience as we move from separation and indifference to enthusiastic incorporation of all living beings.
The show focuses on plant recognition in the sense of honoring each distinct species with a symbolic portrait. Occasionally egg-tempera is applied on a wooden surface, like in religious icons; the signature is also replaced by the plant's Latin name accompanied by a symbol for "heart vision".

The essence of observation can easily be paralleled to the habit of collecting pictures, objects, names or ideas, and picking pebbles on the seashore can serve as a good example. At first one may think that only the very smooth and round stones are of any interest, and those will be the ones that catch his eye. After he's been collecting them for a while, or for years, he then discovers a reason to favor the black ones, or those that are transparent, brightly colored or peculiar, and so on. But only through his extensive meaningful relation to the pebbles does he become able to appreciate the size, shape, color, texture and unique pattern of every stone, eventually finding within himself the ability to relate to the whole seashore.
At the end of collecting, there remains nothing more to obtain but an unseen symbol that is stored in the heart. Life begins to reveal her secrets as we draw closer to what initially seems to have no use and therefore "no value". Open observation is thus transformed to a true relationship. As it is said, this world is a communion of beings and not a collection of things.

_____________________________________________________________________

Ο τίτλος αυτού του ιστολογίου αποτελεί σύντμηση της φράσης "Φύτεψες τον σπόρο σου μέσα μου", και αναφέρεται σε μια ενορατική εμπειρία ενός γιγαντιαίου βλαστημένου σπόρου, η οποία έλαβε χώρα στη Σύρο όταν ζούσα εκεί πριν περίπου δέκα χρόνια, υπονοώντας τόσο τις ιδιότητες του σπόρου που φέρει η ψυχή, όσο και το ξεκίνημα ενός νέου κύκλου. Τότε ακόμη αγνοούσα την πνευματική παράδοση των Q'ero ινδιάνων από το Περού, που είναι στην ουσία οι σύγχρονοι απόγονοι των Ίνκα, σύμφωνα με την οποία μέσα σε κάθε άνθρωπο και στο κέντρο της περιοχής της καρδιάς ενυπάρχει αφανής ένας Σπόρος από Φως (ο σπόρος του Ίνκα) ο οποίος μεγαλώνει σιγά-σιγά περνώντας από τα επτά στάδια της ψυχοπνευματικής ανάπτυξης.
Αυτός ο σπόρος, όπως ένα δώρο που δεν έχει ακόμη ανοιχθεί, και όπως ένας ανεξερεύνητος θησαυρός, αντιπροσωπεύει εδώ μια στάση ανοιχτότητας, απαραίτητης για να δει κανείς τον κόσμο όπως για πρώτη φορά, καθώς και μια νεοσύστατη αίσθηση ιερότητας.

Το ιστολόγιο αποτελεί μια προεργασία, και το αντίστοιχο στο διαδίκτυο, της έκθεσης ζωγραφικής που θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη το Πάσχα (21 Απριλίου με 02 Μαίου 2013). Η έκθεση έχει μια φυσιογνωστική προσέγγιση, και ενθαρρύνει την σύνδεσή μας με την Φύση, κυρίως μέσα από την αναγνώριση των φυτικών ειδών. Η προσεκτική παρατήρηση και διάκριση των σχεδόν ατελείωτων μορφών του φυτικού βασιλείου μας φέρνει κοντύτερα στη συνειδητοποίηση της ενότητάς μας με όλα. Αρχικά ο νους είναι κατειλημμένος με προτιμήσεις και αντιπάθειες, όμως γρήγορα αποκτά κανείς την ικανότητα να αναγνωρίζει την ομορφιά και την εξαίσια έμπνευση σε όλα τα πράγματα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια αφυπνιστική εμπειρία καθώς προχωρούμε από τον διχασμό και την αδιαφορία, στην ενθουσιώδη αναγνώριση όλων των όντων.
Αντικείμενο λοιπόν της έκθεσης είναι η αναγνώριση των φυτών με την έννοια της απόδοσης τιμής σε κάθε είδος, και ο σχεδιασμός τους αναζητά κάθε φορά ένα πορτραίτο μέσα από μια συμβολική αντιγραφή. Σε αρκετές περιπτώσεις γίνεται χρήση αυγοτέμπερας σε ξύλο όπως στις αγιογραφίες, ενώ αντί υπογραφής κάθε έργο-εικόνα φέρει το λατινικό όνομα του φυτού μαζί με ένα σύμβολο όρασης της καρδιάς.

Η ουσία της παρατήρησης μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί με τη συνήθεια του συλλέκτη, και ιδιαίτερα εκείνου που μαζεύει βότσαλα στην παραλία. Στην αρχή μπορεί ίσως να προσέξει μόνο εκείνα που είναι λεία και στρογγυλά, και μόνο αφού τα συλλέγει για πολύ καιρό θα αρχίσει να βρίσκει ενδιαφέρον στα πιο διάφανα, τα πιο έντονα χρωματισμένα, μακρόστενα ή παράξενα, κ.ο.κ. Η ίδια η λεπτομερής ενασχόλησή του με τις πέτρες είναι που νοηματοδοτεί μια σχέση που του επιτρέπει να εκτιμήσει εξίσου το μέγεθος, το σχήμα, το χρώμα, την υφή και τα μοναδικά σχέδια όλων των βοτσάλων, φτάνοντας στο τέλος να σχετιστεί με ολόκληρη την παραλία.
Στην ολοκλήρωση κάθε συλλογής σβήνεται και το νόημά της, και εκείνο που απομένει δεν είναι άλλο παρά ένα αόρατο σύμβολο που αποθηκεύεται στην καρδιά. Η ζωή αρχίζει να αποκαλύπτει τα μυστικά της καθώς πλησιάζουμε εκείνο που αρχικά θεωρούσαμε αδιάφορο και χωρίς χρήση, άρα χωρίς αξία. Η ανοικτή παρατήρηση μετατρέπεται έτσι σε αληθινή σχέση. Όπως έχει ειπωθεί όμορφα, αυτός ο κόσμος είναι μία κοινωνία όντων και όχι μια συλλογή αντικειμένων.